Bill Barrett & Michaela Gomez (US) (ex-Hazmat Modine) Missy Sippy Gent (01-04-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Bill Barrett & Michaela Gomez © Rootsville 2019

Om het eens niet af te leren, trokken we weer richting Gent en deze keer op een maandag, en neen, dit is geen aprilgrap. In de Missy Sippy hadden ze namelijk een héél interessant duo te gast uit de Verenigde Staten, namelijk Bill Barrett en Michaela Gomez. Niet te missen concert dus. Voor mij ook een goede reden om weg te blijven uit het carnavalsgewoel dat de gemeente teisterde dit weekend.

Bill Barrett is afkomstig uit Los Angeles en is meesterlijk behendig op de diatonische en de chromatische harmonica en overspant heel veel genres, van blues tot klassiek van calypso tot manouche. Gewapend met een krachtige stem en een harmonica combineert Barrett rare offbeat humor met een interdimensionale filiosofie. Gitariste Michaela Gomez, veteraan in de rijke traditionele jazzscene van Brooklyn, is gitariste bij de cultband Hazmat Modine. Haar muzikale woordenschat gaat van Delta Blues over Gypsy Jazz tot Sun Ra. Subtiel en uniek, gewoon Klasse !

Heel veel volk was er niet komen opdagen voor dit maandagconcert, maar het maakte voor mij niet veel uit. Jammer genoeg waren niet al de aanwezigen ter plaatse voor de muziek en was het geroezemoes toch al wel storend voor diegenen die wel kwamen luisteren. Drie stoelen op het podium? Tiens, ik dacht dat we met een duo te maken hadden, tot ik Steven de Bruyn ontwaarde in de zaak en daarmee was het mysterie van de derde stoel opgelost.

Met een knappe ‘Deep River Blues’ werd het optreden in gang gezet, gevolgd door ‘Some Of These Days’. Barrett ontpopte zich meteen tot een wizzard op zijn chromatisch harp en wist zich goed bijgestaan door Michaela Gomez die jazzy klanken uit haar oude Gibson wist te toveren. Buiten dat, zingt ze af en toe zelf een nummertje en dat met een stem die doet denken aan de oude platen van Ma Rainey of Mamie Smith, ver weg in de jaren twintig van de vorige eeuw, zoals ‘Hard Stuff’, ‘Blues On My Mind’ of het swingende ‘Up Above My Head,

Bill daarentegen bekoort ons met zijn warme stem met songs als ‘I Like My Chicken’, ‘Jezus Gonna Be Here Soon’ een knappe gipsy-rag met ‘It’s A Sin To Tell A lie’ en zelfs gouwe ouwe Duke Ellington was van de partij met het jazzy ‘Just A Lucky So And So’.

Ook aanwezig in de zaal was “Baby’ Paul de Laat en die mocht natuurlijk een nummertje komen blazen, gezien hij “heel toevallig” zijn harmonica’s bij zich had. Dat was onder andere goed voor Rice Miller’s ‘Look At them’. Het duo bleef ook na de pauze op hoog niveau spelen. Jazzy, old school blues en af en toe wat gipsy zoals in ‘My Heart Belongs To Daddy’.

Steven de Bruyn mocht dan ook het podium op en liet onmiddellijk zien waarom hij één van de beste harmonica spelers is in ons land. Hij wisselde van chromatisch naar diatonisch alsof het een lieve lust was en we kregen zowaar een echte harmonica blow out tussen Bill en Steven. We kregen verder nog ‘One Of these Days’ voorgeschoteld, een heel knappe, speciale versie van ‘Who do you Love’, ‘When You Wore a Tulip’ en ‘Millenberg Joy’.

Ondertussen was het bijna middernacht en begon de vermoeidheid ietwat toe te slaan. Tijd dus om de bedstee op te zoeken na dit, alweer, zeer fijn optreden. CU later alligator!